Allereerst wil ik dit zeggen: Ik vind piano oefenen niet leuk! Ik zeg ook nooit tegen mijn leerlingen dat oefenen leuk is of leuk gaat worden. Nee, oefenen is niet leuk!
Deze stelling roept dan waarschijnlijk meteen de vraag op hoe ben ik dan ooit geslaagd ben voor mijn examens docerend en uitvoerend musicus. Het antwoord: door zo weinig mogelijk te oefenen en zoveel mogelijk te spelen!
Als je een nieuw muziekstuk wil instuderen, dan moet je dit eerst heel goed bekijken: de noten, maar ook de bogen, de dynamische aanduidingen, het ritme, de harmonieën, de structuur. Je moet gaan nadenken over de vingerzettingen, het pedaalgebruik……….
Dit alles doe ik steeds in kleine stukjes, soms maar 1 maat, soms 4 maten. Dit kleine stukje probeer ik eerst “in de vingers te krijgen” en ook “in mijn oren”. Ik herhaal het telkens weer, langzaam en heel precies. Dit is de oefenfase. Omdat het maar een klein stukje is, kan ik al snel steeds meer vertrouwen op mijn vingers die automatisch de juiste
toetsen pakken en dan…. begint het leuk te worden! Ik kan nu vertrouwen op mijn oren, die heb ik immers met de juiste klanken gevoed. Ik hoef niet meer na te denken. Langzaam begint de muziek te leven: Ik speel en ik luister, ik speel en ik luister en ondertussen geniet ik van dat kleine stukje muziek. En morgen? ….. is er weer een dag. Ik herhaal wat ik vandaag heb ingeoefend en waag me misschien aan de volgende paar maten. De oefenfase is weer heel kort en dan kan ik gaan spelen, spelen en luisteren en genieten. Als ik dan ook het eerder geleerde stukje erbij neem, is mijn kleine stukje muziek alweer iets langer. Weer een paar maten meer om van te genieten!
Marjorie Breekveldt/Marmuzi-pianolessen
Reactie plaatsen
Reacties
dit geplaatst artikel is op een positieve andere manier aankijken tegen piano spelen