5 jaar is ze, mijn kleine pianoleerling. Huppelend komt ze mijn lesruimte binnen. Meestal laat ik jonge kinderen eerst een tijdje op het gehoor spelen, maar deze kleine dame wilde echt pianospelen en bij echt pianospelen hoort een echt pianoboekje met echte noten erin!
Ze klimt op de pianokruk en terwijl ze haar boek neerzet en het huiswerkschriftje aan mij geeft, vertelt ze ondertussen wat de juffrouw op “school” allemaal heeft gezegd toen een kindje haar tekening had afgepakt. Hierna begint ze te spelen en kijkt daarbij heel ijverig in het boek en ook telkens naar de toetsen. Om haar te leren de toetsen te voelen, vraag ik haar het stukje nog een keer te spelen en daarbij houd ik dan een boek boven haar handen. Toch probeert ze telkens onder het boek door naar haar vingers en de toetsen te kijken.
“Weet je wat?” vraag ik haar op een samenzweerderige toon. Ze kijkt me met grote ogen aan. “Jij wil telkens naar de toetsen kijken, maar die blijven altijd netjes naast elkaar liggen………………….." Zal ik je wat vertellen?” Ze knikt ijverig met haar hoofd. “Ik geef al hèèl lang pianoles en ik heb nog nooit gezien dat de toetsen stiekem op een andere plek gingen liggen! Of weg zijn gelopen. Echt niet!” Even denkt ze na en dan berispt ze me: “Toetsen hebben helemaal geen benen, ze kunnen helemaal niet lopen”
Marjorie Breekveldt/Marmuzi-pianolessen
Auteursrecht: <a href='https://nl.123rf.com/profile_alfonsodetomas'>alfonsodetomas / 123RF Stockfoto</a>
Reactie plaatsen
Reacties