We oefenen vandaag Jingle bells. Mijn leerlingetje van 5 jaar wil net als haar grote broer ook een kerstliedje voor opa en oma voorspelen. En het liedje dat vertelt over sleeën, sneeuw en belletjes vindt ze geweldig!
Jingle bells, jingle bells spelen, dat lukt meteen, maar als ik verder ga, waarbij ik haar tot het naspelen van een klein fragmentje probeer uit te dagen, dwaalt haar aandacht af. Wat ik ook voorspeel, ze antwoord steevast met de drie eerste tonen van het liedje. Ook het aanwijzen van de juiste toetsen helpt dit keer niet, de belletjes blijven rinkelen. “Zullen we het eens helemaal samen zingen?”, stel ik voor en dat vindt het dametje wel een goed idee. Als ik het liedje speel en zing, zingt ze half mee terwijl ze aandachtig op mijn handen kijkt. “Nog een keer”, klinkt het dringende verzoek. We zingen het 5 keer achter elkaar en dan is het tijd voor de “voetpiano”, een vast onderdeel van de les waarbij geleerde liedjes op de kunststofmat gespeeld kunnen worden. Nu ga IK Jingle bells spelen, kondigt ze aan en ik verwacht weer alleen de “rinkelende belletjes” te horen. Tot mijn verbazing speelt ze het hele refrein, eerst zoekend naar de juiste toetsen, maar allengs steeds vlotter. “Mijn voeten kunnen heel goed pianospelen, hè!”, zegt ze met een stralende lach. Marjorie Breekveldt www. marmuzi.nl …
Reactie plaatsen
Reacties