Vandaag heb ik voor een enthousiast beginnertje het internet afgestroopt om een klein stukje te vinden dat vooral heel “cool” klinkt en toch niet moeilijk is om aan te leren. De aankomende virtuoos komt met zijn gebruikelijk brede glimlach mijn lesruimte binnen en begint meteen te vertellen: “Ik heb extra hokjes getekend, ik moest nog meer smileys tekenen, zóóóveel heb ik gespeeld!”
Een goed begin, smileys in een hokje mogen tekenen als je geoefend hebt, stimuleert blijkbaar om meer te spelen. Ik prijs hem uitbundig als hij zijn liedjes achter elkaar vloeiend speelt. “Als deze stukjes al zo goed gaan, dan heb ik een nieuw liedje voor je”, zeg ik en speel het voor. “Vind je het leuk?” Enthousiast knik hij en met voor- en naspelen heeft hij algauw de eerst vier maten te pakken. “Wil je de volgende les een stukje verder leren?” En ik schrijf het al in zijn schriftje, maar tot mijn verbazing hoor ik een duidelijk: “Nee!” “Vind je het te moeilijk?” Nee.” Vind je het een stom liedje?” “Nee.” Waarom wil je het dan niet leren spelen?” “Omdat ik het niet wil!” Een argument waar niks tegenin te brengen is. Geweldig toch!
Marjorie Breekveldt
Reactie plaatsen
Reacties