Vrolijk komt een meisje van 10 het lokaal binnen, maar voordat de les begint, wil ze eerst even iets zeggen:
Ze heeft heel weinig kunnen oefenen, omdat ze nogal veel voor school heeft moeten doen. Ik ben erg blij dat ze dit vertelt, normaal gesproken, zegt ze zoiets niet en het gevolg daarvan is, dat ze de hele les bezig is met proberen te verbloemen dat ze de stukjes niet kan spelen. Met als resultaat dat ik haar niet meer kan bereiken en dus ook niet kan helpen.
Ik geef haar dus nu een groot compliment! Als ze begint te spelen, duikt haar schuldgevoel bij de eerste foutjes toch weer op, logisch, dat heeft nog wel even tijd nodig. Ik geef haar aanwijzingen en de opdracht om nog eens goed naar de noten te kijken en stel vragen, die haar stap voor stap op weg zouden kunnen helpen. De vragen kan ze beantwoorden, maar als ze dan weer speelt, komen de zelfde fouten naar boven. Het is alsof er kortsluiting in haar hersenen ontstaat op het moment dat ze gaat spelen.
Ik leg haar uit dat ze per ongeluk de verkeerde ” jas” heeft meegenomen. Of ze even uit het lokaal wil lopen en daarbuiten een paar rondjes wil draaien en dan even flink schudden om die (schuld)jas van zich af te schudden. Ik moedig haar flink aan als ik zie dat ze op de gang staat; “Toe maar, nog even flink schudden! ” Lachend komt ze weer naar binnen: Ik weet wat ik telkens fout doe…. Ze gaat zitten en speelt het stukje weloverwogen en zonder fouten door!
Waar even schudden al niet goed voor is!
Marjorie Breekveldt/Praktijk Marmuzi
Reactie plaatsen
Reacties