Project: Muziek beleven voor jonge kinderen.
Vandaag heb ik veel meegenomen: de gitaar, maar ook de grote digitale piano gaat mee naar het kinderdagverblijf ’t Hummeltje. Ik moet een keer extra naar de auto lopen om alles binnen te krijgen. Als ik de eerste keer binnenkom word ik met gejuich begroet, de stoeltjes worden aangesleept en als ik met de rest van de spullen terugkom, zitten daar al 5 dames en een heer keurig te wachten in de kring.
De piano zit in een slaapzak. “Wat zou daar nu in zitten?” vraag ik en een van de dames bevestigt nog eens; “Jaaa slaapzak” Het weerwoord“ Nee, jij blijft niet slapen!” klinkt meteen als ik opper dat de slaapzak misschien daarvoor is. Dan begin ik de piano op te bouwen. “Stopketak!” roept het kleine heertje zodra ik probeer op de piano, waar geen geluid uit komt, te spelen. Goed gezien!, natuurlijk moet hij eerst aangesloten worden op de stroom. Als hij het dan nog niet doet en ik de versterker tevoorschijn haal, krijg ik weer hetzelfde advies: “Stopketak” en de andere kinderen herhalen dat moeilijke woord nog eens. Tevreden glimlacht mijn adviseur als er dan ook echt geluid uit de piano komt. De gitaar is inmiddels ook uitgepakt, maar eerst neem ik nog een keer de blokfluit.Ik speel een paar tonen en probeer tegelijkertijd een liedje te zingen. Kan dat? vraag ik en meteen klinkt het unaniem : “ Neeeee, dat kan niet” Op mijn vervolgvraag: “Waarom niet?” is het eerst stil. “Daar istie niet voor!” klinkt het vervolgens wijs.
We zijn het er snel over eens dat we dan de piano of de gitaar moeten gebruiken. Na de instrumenten even bespeeld te hebben, is het de beurt aan de kinderen. Er zijn inmiddels ook nog 2 kleintjes uit de dreumesgroep bijgekomen. Met grote ogen volgen ze de gang van zaken. Om de beurt aan de piano, ieder zijn of haar eigen solo-momentje: de een lachend en vrij bewegend over het hele toetsenbord, de ander aarzelend een vingertje uitstekend en voorzichtig klank makend. Ook de kleintjes laten hun muzikale kwaliteiten zien. De een wat serieuzer en de ander met een stralende lach, zo laten ze de handjes op het toetsenbord neerkomen. Dan is het de beurt aan de gitaar. Ik laat ze zelf dat grote ding vasthouden en ook hier zie je weer de verschillende karaktertjes: De een bedachtzaam, ernstig kijkend en dan opeens met een vrolijke lach naar mij toe de mededeling dat mama straks komt! De jongeman die al zat te popelen totdat het zijn beurt was, pakt zelfbewust het instrument en met een stevige zwaaibeweging slaat hij keer op keer alle snaren aan. Zijn publiek is duidelijk gecharmeerd van zijn aanpak: “Een jongensgitaar! roept een kleine meid enthousiast.
De begeleidsters hebben prachtige foto’s gemaakt voor de ouders, dan kunnen zij ook zien wat hun kleine wereldontdekker of ontdekster vandaag heeft meegemaakt. De uitdrukkingen op de snoetjes zeggen meer dan woorden!
Marjorie Breekveldt /Praktijk Marmuzi
Foto: Auteursrecht: AlexBannykh / 123RF Stockfoto
Reactie plaatsen
Reacties